Christine: 'Mijn zwangerschap had een heel andere wending kunnen nemen als er eerder naar mijn klachten was geluisterd. Als mijn urine was gecontroleerd, hadden we misschien langer kunnen wachten met de bevalling en had alles wat er nu is gebeurd voorkomen kunnen worden.
Zwanger worden
Mijn partner en ik verlangden al lange tijd naar een kind, en na een intensief ivf-traject was het eindelijk zover: ik was zwanger! Vanaf het allereerste moment merkte ik alleen dat mijn lichaam anders reageerde dan ik had verwacht.
Als sportieve vrouw en dansdocent was ik gewend aan een goede conditie, maar traplopen werd ineens een uitputtingsslag. Mijn lessen geven ging nog net, maar kostte me enorm veel moeite. Bij de controles gaf ik dit aan, maar de verloskundige zei dat dit erbij hoorde. Dit was het eerste signaal van mijn lichaam dat het niet goed ging.
Lees ook: Vermoeidheid tijdens je zwangerschap: wat helpt?
Steeds zieker
In oktober 2024 werd ik verkouden en wilde ik de griep- en kinkhoestprik halen, maar vanwege mijn verkoudheid werd me aangeraden twee weken te wachten. Maar in plaats van op te knappen, werd ik juist steeds zieker. Mijn klachten namen toe: maagpijn, een beklemmend gevoel op mijn borst, extreme gewichtstoename (20 kilo vóór 29 weken zwangerschap) en een grieperig gevoel. Ik zegde mijn danslessen vaker af en voelde me steeds zwakker.
Ik besloot de verloskundige te bellen en werd doorverwezen naar de huisarts. Daar probeerde ik uit te leggen hoe beroerd ik me voelde, maar zonder verder onderzoek werd ik weggestuurd met de diagnose covid en een neusspray. Mijn moeder zag me kort daarna en schrok: 'Je ziet er grijs uit, dit is niet oké'. Haar bezorgdheid groeide, en daarmee ook de mijne.
Ernstige zwangerschapsvergiftiging
Binnen een week ging mijn gezondheid hard achteruit. Ik kreeg ook hartkloppingen. Mijn moeder drong erop aan dat ik bij de volgende controle duidelijk moest aangeven hoe slecht ik me voelde. Toen ik bij de verloskundige kwam, voelde ik me uitgerekend die ochtend iets beter. 'Ik voel me top', zei ik optimistisch.
Maar mijn partner viel me direct bij: 'Ja, nu wel, maar gisteren voelde je je echt niet goed en had je last van hartkloppingen'. Gelukkig luisterde deze verloskundige wél. Toen ze mijn bloeddruk op ging meten, bleek deze torenhoog: 160. Direct werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar na verschillende testen bleek dat ik ernstige zwangerschapsvergiftiging had.
'Normaal gesproken is 30 eiwitten in de urine de grens', vertelde een arts me. 'Jij hebt 530.' De placenta bleek ook niet goed doorbloed. Ik werd met spoed per ambulance overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis.
Lees ook: Zwangerschapsvergiftiging: de oorzaak en symptomen?
Spoedopname en achteruitgang
In het ziekenhuis werd ik constant gemonitord. De artsen waarschuwden me: 'Houd er rekening mee dat je binnen nu en een week gaat bevallen.' Mijn bloeddruk bleef onverminderd hoog en ik werd extra goed in de gaten gehouden.
Uiteindelijk ging mijn bloeddruk van 180 naar 140. Nog steeds hoog, maar niet hoog genoeg voor spoed en dat het mis kan gaan voor de kleine meid. Ik lag nog in het ziekenhuis, maar niet meer op de spoedafdeling. Ik werd wel extra in de gaten gehouden.
Begin van insulten
De volgende ochtend vroeg ik aan het personeel: 'Zijn jullie vannacht een paar keer in mijn kamer geweest?' Ze antwoordden: 'Nee, we zijn niet in jouw kamer geweest'. Op dat moment besefte ik dat ik ook waanbeelden had. Daarnaast had ik al enige tijd last van storende lichtflitsen en zag ik regelmatig strepen voor mijn ogen, vooral wanneer ik buiten in de zon liep.
Achteraf bleken dit mijn eerste epileptische aanvallen te zijn. Die dag begonnen de artsen zich serieus zorgen te maken. Op een gegeven moment kwam er een arts binnen en die zei: 'Ik wil de baby voelen'. Ze drukte op mijn buik en keek me toen aan. 'Waarschuw je partner maar', zei ze. 'We gaan de baby binnen nu en anderhalf uur halen.'
Naar de operatiekamer
Enkele minuten na het bellen van mijn partner kreeg ik weer een insult en raakte ik bewusteloos. De situatie werd acuut levensbedreigend. 'Dit is nu spoed', hoorde ik vaag op de achtergrond. Mijn partner was onderweg, maar wist nog niet dat ik met spoed naar de ok werd gebracht.
Ondertussen kreeg ik steeds meer insulten, maar ik kwam telkens even bij. 'Je moet je nu aankleden', zeiden ze. Een verpleegkundige hielp me omkleden, terwijl ik herhaaldelijk zei: 'Ik moet iets van suiker eten. Ik moet mijn moeder bellen, zij is de enige die nu iets kan doen voor mijn partner'.
Ik belde mijn ouders. 'Mam, ik moet nu gaan bevallen.' Mijn moeder reageerde nuchter: 'Ja, dat zal wel even duren.' Maar ik wist dat het spoed was. 'Mam, het is serieus. Ik kan niet meer praten, ik heb insulten', zei ik en hing op.
Lees ook: Keizersnede: dit kun je verwachten en alles over het herstel
Red mijn baby
Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Mijn kleren werden kapotgeknipt – het moest snel, want de baby moest gehaald worden. De insulten bleven komen. Het enige wat ik kon uitbrengen was: 'Alsjeblieft, red mijn baby. Ik ben niet belangrijk, maar red mijn baby. Zij is alles voor mij'.
Maar het medisch team zei iets anders. 'Jij bent óók belangrijk. We gaan ons best doen, maar jij bent onze prioriteit.' Zo ging ik de operatiekamer in, zonder mijn partner, met de wetenschap dat mijn baby niet meer bewoog.
Chloé is geboren
Uiteindelijk was mijn partner net op tijd en is onze dochter Chloé geboren met veel te weinig vruchtwater, een zorgwekkende start. Maar tot ieders verbazing huilde ze meteen. Ze werd direct overgebracht naar de couveuse, maar deed het boven verwachting goed. Binnen een paar uur was ze al van de beademing af.
Maar mijn lichaam was nog niet klaar met vechten. Die avond kreeg ik weer insulten, zo heftig dat ik aanval na aanval had. Ik moest opnieuw magnesium krijgen, terwijl dat normaal gesproken niet meer nodig is na een bevalling. De zwangerschapsvergiftiging had weg moeten zijn, maar bij mij werd het alleen maar erger.
Lees ook: Wat is vruchtwater precies en wat als je te veel of te weinig vruchtwater hebt?
Nog nooit meegemaakt
De neuroloog keek me aan en zei: 'Ik heb dit echt nog nooit meegemaakt. Als ze morgen weer aanvallen heeft, kom ik, maar ik weet niet wat ik nu kan doen'. Rond mijn bed stonden vier, vijf artsen. Niemand wist wat te doen, behalve heel veel magnesium toedienen om mijn hersenen te beschermen.
Sindsdien heb ik nog steeds last van de epileptische aanvallen. Ik kreeg in het ziekenhuis te horen: 'We gaan het je niet afleren, je moet ermee leren leven. Fel licht is mijn grootste trigger. De precieze diagnose heb ik nog steeds niet. Ik krijg binnenkort weer neurologische onderzoeken. Ik kan niet meer zonder zonnebril naar buiten. Als er te veel licht binnenkomt, krijg ik opnieuw aanvallen.'
Dit had voorkomen kunnen worden
Onze dochter doet het gelukkig vanaf dag één ontzettend goed. Daardoor neem ik alles wat ik nu doormaak eigenlijk voor lief. Maar het besef blijft: dit had voorkomen kunnen worden. Door een arts, een verloskundige of een JGZ-arts. Toch hebben we een gezonde dochter, een vechtertje. Geboren met 29 weken, tegen alle verwachtingen in.
Niemand kon met zekerheid zeggen dat ze het zou redden, maar uiteindelijk mocht ze zonder sondevoeding naar huis. Het gaat ontzettend goed met haar. Ze is ons wonder. Elke dag zijn we dankbaar voor het feit dat we er allebei nog zijn.
Lees ook: Alles over vroeggeboorte en een (extreem) premature baby
Een boodschap voor andere moeders
Met mijn verhaal wil ik andere moeders waarschuwen: als je voelt dat er iets niet klopt, blijf dan aandringen op onderzoek. Laat je urine testen, vraag om extra controle. Jouw intuïtie als moeder is waardevol en mag nooit genegeerd worden.
Mijn verhaal had anders kunnen aflopen, maar ik ben dankbaar dat Chloé het zo goed doet. Mijn boodschap aan alle aanstaande moeders: vecht voor jezelf en voor je baby. Jullie gezondheid is het allerbelangrijkste.'
