Vorige aflevering teruglezen? Marieke in de wachtkamer #14
Zeven maanden versus vijf jaar. Hoewel het fertiliteitstraject ook deze keer niet vlekkeloos verliep, ben ik ontzettend opgelucht dat het geen jaren heeft geduurd. Als alles goed gaat, is het leeftijdsverschil tussen Bern en deze baby straks twee jaar en een maand. Een populair interval waar mensen zonder vruchtbaarheidsproblemen vaak op mikken. Als je niet beter wist, zou je bijna denken dat we het bewust zo hebben gepland.
Kansspel met hoge inzet
Voor ons en vele anderen blijft het echter een loterij. Een kansspel met hoge inzet tegenover wisselende of - voor sommigen - uitblijvende resultaten. Wij hebben geluk, alweer. Het wachten duurde dit keer kort: het groeit, en ik groei mee. Ik ben nu bijna 16 weken zwanger en bij elke controle, echo of test krijgen we tot nu toe goed nieuws.
Niet alleen het kind en mijn buik groeien, mijn vertrouwen doet dat ook. Vrijwel de gehele zwangerschap van Bern heb ik in angst doorgebracht. Ik leefde van echo tot echo en durfde er bijna tot aan de bevalling niet van uit te gaan dat er uiteindelijk een gezonde baby in mijn armen zou liggen. Maar dat gebeurde wel. En die wetenschap helpt me deze keer, al is zwanger zijn ook nu niet geheel zorgeloos.
Verloren vertrouwen
Voor wie jaren aan de verkeerde kant van de statistieken heeft gestaan, is het soms lastig te geloven dat nu alles vanzelf goed zal komen. Als je lichaam je jarenlang in de steek heeft gelaten, ben je wellicht het vertrouwen verloren dat datzelfde lijf nu wél precies weet wat het moet doen.
Ergens diep in je binnenste wordt het meest kostbare gecreëerd dat je ooit zult kennen, zonder dat jij er iets van kunt zien - laat staan invloed op uit kunt oefenen. Het enige wat je kunt doen, is je overgeven aan de kracht van tijd. Die helpt je namelijk om dat verloren vertrouwen te heroveren.
Angst en onzekerheid
Er is heel wat goed nieuws nodig om herhaalde teleurstellingen en slecht nieuws te overschrijven. Maar het kan wel, en als het goed is gebeurt dat ook. Zelfs als je denkt dat het niet mogelijk is. Zelfs als je bang bent om te geloven in een goede afloop, uit angst dat je zult worden bestraft met nog meer pijn en verlies. Je kunt geen zwangerschap verliezen door de verkeerde gedachten te hebben, net zoals je met de zogenaamd juiste gedachten geen zwangerschap kunt 'manifesteren'.
De overgang van onvruchtbaar naar zwanger vind ik nog altijd complex. Twee streepjes op een test vlakken mijn voorgeschiedenis niet zomaar uit. Tegelijkertijd wil ik niet ondankbaar zijn én gaat de omgeving er vaak van uit dat ik wel uitzinnig blij zal zijn. Dat ben ik op een overkoepelend niveau, maar in de dagelijkse realiteit overschaduwen angst en onzekerheid vaak dat gevoel. Erover praten kan ondankbaar en ongepast voelen; mijn pity points zijn wel een beetje op na al die ellende.
Lees ook: Hester neemt tijdelijk ontslag voor ivf-behandeling: 'Mentaal is het zwaar'
Alles gaat (niet) goed
Het maakt in elk geval dat ik vaak maar liever mijn mond houd en glimlachend bevestig dat alles inderdaad heel goed gaat. Ook als ik eigenlijk doodsbang ben voor een volgende echo of erg veel last heb van zwangerschapskwalen. Het lijkt wel een ongeschreven wet: wie niet vanzelf zwanger werd, moet éxtra dankbaar zijn. Maar als je daarmee je werkelijke gevoelens onderdrukt, heb je meer te verliezen dan te winnen.
Ik zou iedere zwangere vrouw met een medisch voortraject op het hart willen drukken dat ze open mag zijn over alles wat ze ervaart. Je verdient juist ook nu steun en hulp waar mogelijk, en je hoeft zeker niet meer te dragen dan anderen. Heb je ergens last van? Meld het aan je verloskundige en denk niet dat je alles maar moet doorstaan omdat je zo hard gewerkt hebt om zwanger te raken.
Het peilloze verdriet van onvruchtbaarheid
Hoewel je zeker niet verplicht bent om extra dankbaar te zijn in je zwangerschap, is er grote kans dat je dit op een gegeven moment vanzelf zult voelen. Misschien pas als je kind er eenmaal is. Ik gun niemand een fertiliteitstraject, maar ik gun het iedereen om met een blik van onophoudelijke verwondering en dankbaarheid naar zijn of haar kind te kunnen kijken. Elke dag opnieuw besef ik wat voor wonder het is dat Bern er mag zijn, dat hij er kán zijn. We hebben hem te danken aan de wetenschap, en aan de liefde. Net als zijn broer of zus.
Het moederschap zal ik nooit voor lief nemen. Ook als de nachten lang zijn en mijn grenzen worden opgerekt, overheerst het besef dat ik geluk heb dat ik dit mag ervaren. De diepste dalen van het moederschap vallen namelijk in het niet bij het peilloze verdriet van onvruchtbaarheid. En de hoogste pieken overstijgen elke vorm van geluk die ik ooit eerder heb gekend.
Dit was de laatste aflevering in deze serie. Eerdere columns van Marieke lees je in het dossier In de wachtkamer.
Herken jij jezelf in het verhaal van Marieke en wil jij ook je verhaal delen? Ga dan naar het Ouders van Nu Community forum en praat hier met andere (wens)ouders verder.
