'Juist dankzij de ruggenprik had ik een droombevalling. Ik had een longontsteking en, dat bleek later pas, twee gebroken ribben van het hoesten. Ademhalen zónder weeën op te vangen was al een hele opgave, ik maakte me grote zorgen over hoe dat tijdens het wegpuffen moest. Door die prik, die ik tijdens mijn eerste bevalling ook had gekregen, lukte het me om te focussen op de geboorte van mijn dochter. Ik heb geen pijn gehad en het lukte me om te ademen. Daar ben ik nog altijd heel erg dankbaar voor.
Lees ook: Ruggenprik bij bevalling: de voor- en nadelen
Complicatie van de ruggenprik
Eenmaal thuis kreeg ik na een paar dagen afgrijselijke hoofdpijn die alleen afnam als ik plat op bed lag. Het was alsof er aan mijn hersenvliezen werd getrokken. Eerst dacht de verloskundige aan zwangerschapsvergiftiging, maar dat was het niet. Na een doorverwijzing bleek in het ziekenhuis dat de hoofdpijn werd veroorzaakt door een zeldzame complicatie van de ruggenprik.
Ik kreeg een 'tegeninjectie' van mijn eigen bloed op de plek waar de ruggenprik was gezet en in drie seconden was de pijn weg. Ik was ontzettend opgelucht, nu konden we eindelijk echt genieten van onze kraamweek en toeleven naar de derde verjaardag van onze zoon, die voor de deur stond.
Dochter ontroostbaar
Maar de hevige hoofdpijn kwam terug. De ingreep was mislukt, omdat ik de verkeerde instructies had gekregen en slechts drie kwartier had plat gelegen in plaats van de voorgeschreven vier tot zes uur. Twee dagen later, op de verjaardag van mijn zoon, lag ik weer in het ziekenhuis voor een injectie. Ook al hebben mijn man en onze fantastische familie er thuis een feestje van gemaakt, ik was er niet bij en daar was ik heel verdrietig over.
Dankzij onze geweldige kraamverzorgende kregen we extra zorguren, zodat we op adem konden komen en dat lukte in zekere zin ook: we stapten over op flesvoeding, omdat het geven van borstvoeding te veel voor me was, mijn hechtingen genazen goed en de extreme hoofdpijn bleef weg.
Het enige punt van aandacht was het voeden, dat maar niet lekker wilde lopen. Mijn dochter spuugde veel en was vaak ontroostbaar. Maar ook dat zou vast snel beter gaan. Het vertrouwen dat alles goed zou komen groeide, ook al 'sliep' ik al nachten rechtop, zittend op de bank met mijn dochter.
Lees ook: Van borstvoeding naar flesvoeding overstappen
Reflux en obstipatie
En toen brak mijn zoon zijn been op twee plekken tijdens een stom ongeluk in een trampolinepark. Het was een chaos thuis: hij was boos, omdat hij geen gips wilde. Mijn dochter dronk nog altijd slecht en maakte een ontevreden indruk. Na een bezoek aan de huisartsenpost, een bezoek aan de huisarts en een weegmoment bij het consultatiebureau werd ze opgenomen in het ziekenhuis toen bleek dat ze nog maar 15 gram boven haar geboortegewicht zat.
Aan de ene kant was ik opgelucht dat we serieus werden genomen, aan de andere kant stond ik doodsangsten uit. Ineens besefte ik hoe slecht het met haar ging: het was niet alleen mijn moedergevoel dat zei dat het foute boel was, de artsen vonden dat ook.
Een zware reflux en verstopping, waren uiteindelijk de diagnose. In het ziekenhuis experimenteerden we met speciale voeding, met spenen en met voedingshoudingen. Uiteindelijk mocht ze na vier dagen weer mee naar huis.
Traumatisch
Van alle ellende in de eerste weken hakte de ziekenhuisopname van mijn dochter er het meeste in. Mijn zoon en ik hadden pech gehad, maar we wisten waar we last van hadden en hoe we dat konden verhelpen. Wij waren bovendien niet in levensgevaar geweest, maar voor haar was dat anders.
Het bloedprikken in dat kleine lijfje, haar in het ziekenhuis laten verzorgen door vreemde handen, een kamer vol witte jassen: het was traumatisch voor me. Ik heb EMDR-therapie gevolgd om het gevoel van angst dat in die eerste maanden overheersend was, te overwinnen. Ook mijn kinderen hebben verschillende sessies gehad.
Lees ook: EMDR-therapie bij baby's en kinderen: 'Ik voelde meteen: dit is raak. We zaten midden in zijn angst'
Gezonde bezorgdheid
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. De botbreuken van mijn zoon zijn genezen en het gaat veel beter met mijn dochter, al weten we nog steeds niet waardoor haar darmproblemen worden veroorzaakt en staat ze nog steeds onder controle van de kinderarts. En toch gaat het best goed met ons. Mijn extreme bezorgdheid is gereduceerd tot een gezonde, we komen nu in rustiger vaarwater. Ik hoop dat dat voorlopig zo blijft.'
