'"Ik wil wel een elftal. Zo leuk vind ik het om zwanger te zijn," zei ik tegen mijn collega. Ik droeg een nieuwe jurk waarin je mijn bolle buikje goed zag. Al 24 weken voelde ik me kiplekker en optimistisch. Diezelfde avond begonnen de weeën.
Gat in de lucht
Tim en ik zijn drie jaar samen en hebben in korte tijd veel meegemaakt. Toen we elkaar net kenden, besloten we onze banen op te zeggen. We vertrokken naar Bali, Australië en Sri Lanka. Eenmaal terug fantaseerden we over een kind. Ik liet mijn spiraaltje weghalen met het idee: het zal allemaal zo'n vaart niet lopen. Maar ja hoor, na twee maanden was ik al zwanger. We vlogen elkaar om de hals van blijdschap. Tim begon als een vrolijk alfamannetje op de muur te slaan en ik sprong een gat in de lucht.
Beetje bloed
Met zeven weken verloor ik bloed. In mijn hoofd betekende dat het allerergste en ik huilde van teleurstelling. We mochten eerder naar de verloskundige voor een echo en daar bleek het waarschijnlijk om een innestelingsbloeding te gaan. We hoefden ons geen zorgen te maken en waren vreselijk opgelucht, maar de hele zwangerschap bleef ik soms bloed verliezen. Dat was gek, maar verder verliep alles volgens het boekje. Ik voelde me vrolijk en sterk. Mijn buik en de baby groeiden goed en ook de twintigwekenecho ging super. We kregen een jongen!
Ook lezen: Bloedverlies tijdens je zwangerschap: hier moet je op letten
Krampen
Ik had een fijne dag gehad op mijn werk en Tim ging tennissen, toen ik me 's avonds plotseling koortsig voelde. Ik had last van rillingen en enorme buikpijn. Ook verloor ik flink wat bloed, maar daar stond ik niet van te kijken. Dat was de hele zwangerschap al zo. Toen Tim laat die avond in bed kroop, vroeg hij verbaasd: "Ben je nog wakker?" Ik kreunde inmiddels van de pijn in mijn onderrug. Ook mijn baarmoeder krampte elke tien minuten, maar we waren niet gealarmeerd. In die fase van de zwangerschap ben je nog helemaal niet bezig met een mogelijke bevalling. Al helemaal niet de eerste keer.
Gewoon een griepje
Pas toen ik een grote slijmprop verloor, belden we de verloskundige. "Jullie moeten direct naar het ziekenhuis komen!" zei ze. Maar zelfs toen we in de auto stapten, waren we er nog steeds van overtuigd dat ik iets verkeerds gegeten had of gewoon griep kreeg.
Lees ook: De slijmprop verliezen: wanneer bel je de verloskundige?
Het is begonnen
Eenmaal bij het ziekenhuis zette Tim me in een rolstoel. Ik pufte de buikpijn weg en moet er slecht uitgezien hebben, want de verloskundige hoefde maar één blik op me te werpen. "Sorry Birgit," zei ze bezorgd. "De bevalling is begonnen." "Wat zeg je nou?" zei ik boos. Ik wilde haar niet geloven, maar diep vanbinnen schrok ik me helemaal dood.
Geen tijd om na te denken
De gynaecoloog deed inwendig onderzoek en de conclusie was hard: "Je hebt één centimeter ontsluiting en de weeën zijn begonnen. Je gaat waarschijnlijk binnen nu en een paar uur bevallen." Alles ging snel en Tim en ik waren zo overvallen door de situatie, dat we nauwelijks tijd hadden om het tot ons door te laten dringen.
Redden of aankijken?
We moesten kiezen of we de bevalling op zijn beloop wilden laten of dat de artsen er alles aan zouden doen om onze baby te redden. We kozen voor een actief beleid zonder te kunnen overzien wat ons te wachten stond. Ik kreeg weeënremmers, longrijpingsprikken en vocht toegediend, omdat ik ook vruchtwater verloor. "Heel veel sterkte," zei de gynaecoloog en vanaf dat moment was het afwachten.
Ook lezen: Weeënremmers, wat zijn het en wanneer krijg je ze?
48 uur
Het was belangrijk dat ik de eerste 48 uur door zou komen, zodat de medicatie kon aanslaan. Daarna zou het fantastisch zijn als ik de 28 weken kon halen, want de overlevingskans voor de baby zou dan plotseling flink omhooggaan. Er gingen vier dagen voorbij waarin ik rustig in het ziekenhuisbed lag. Tim liet me geen moment alleen.
Angst wegpraten
We probeerden onze angst weg te praten. Tim was optimistisch, maakte me soms aan het lachen en ik stelde hem gerust door vaak te zeggen dat ik geen buikpijn had. Samen waren we een team. Mijn gevoelens probeerde ik van me af te schrijven in een dagboek. Ik heb het nog steeds, maar kan me er niet toe zetten om het door te bladeren.
Machteloos
Op de vijfde dag begon mijn baarmoeder weer te krampen. Mijn zus, die zelf ook ooit bevallen is met 22 weken, keek me geschrokken aan. We wisten op dat moment allebei dat de baby snel zou komen. Ik voelde me gefrustreerd en machteloos, want mijn lichaam nam het over zonder dat ik daar invloed op had.
Vijf minuten samen
Die avond werd Kees geboren. Er stond een kleine couveuse voor hem klaar. Ik hoefde maar één keer te persen en daar was hij al. Onze jongen was superklein en fragiel. De artsen namen hem meteen mee om te kijken of hij überhaupt wel leefde. Dat deed hij en voordat Kees aan het zuurstof gelegd werd op de afdeling neonatologie, legden ze hem in een soort warmhoudfolie op mijn borst. Ik was zo vreselijk trots en verliefd. Vijf minuten mocht ik van hem genieten en daarna werd hij naar een andere afdeling gebracht.
Lees ook: Zo gaat het eraan toe op de afdeling neonatologie
Bergafwaarts
Kees heeft zes weken geleefd. In het begin leek alles goed te gaan, maar al snel kreeg hij een dubbele longontsteking. We zagen hem langzaam bergafwaarts gaan. Eerst was hij nog beweeglijk, maar na een tijdje verdween al zijn energie. Het was niet eerlijk meer voor Kees om zo veel van hem te vragen. Hij overleed op vrijdag de dertiende.
Afscheid
Tim en ik wasten Kees uitgebreid, zochten kleertjes uit en lagen nog lang met hem in bed. Daarna kregen we hem mee in een klein mandje. Tim zat voor in de auto en ik achterin met Kees. Op straat zagen we mensen kletsen en lachen. De wereld ging gewoon door en wij zaten in de auto met onze overleden baby. Thuis dronken we wijn en bier. Vrienden en familie kwamen afscheid nemen van Kees en samen huilden en proostten we op hem. Na zijn crematie moesten Tim en ik weer naar huis. Het was verschrikkelijk om weg te moeten rijden met z'n tweeën, terwijl we eigenlijk met z'n drieën hoorden te zijn.
Zwarte periode
De periode daarna was zwart. Ik ging tijdens mijn zwangerschap gelijk op met mijn zus en beste vriendin. Zij bevielen van gezonde baby's. Ik was blij voor ze, maar het verschil tussen leven en dood was zo groot. Tim sleepte me door die periode heen. Het bleek dat mijn baarmoedermond al vroeg in de zwangerschap open was gaan staan, waardoor mijn placenta ontstoken raakte. Kees had niet langer in mijn buik kunnen blijven, dan was hij daar al overleden. Die gedachte gaf op een bijzondere manier rust. Ik kon mezelf niets kwalijk nemen.
Ook lezen: Weer zwanger na een doodgeboren kindje: 'Florine zit voor altijd in ons hart'
Dubbel gevoel
De dag na mijn uitgerekende datum van Kees kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Dat voelde dubbel. Aan de ene kant was ik blij en opgelucht, maar aan de andere kant wilde ik niemand anders dan Kees. De eerste echo's waren goed. Ik had deze keer geen last van bloedverlies. Vanaf veertien weken hield de gynaecoloog mijn baarmoederhals goed in de gaten. Ik was hoopvol, maar ook verdrietig. Deze zwangerschap voelde niet als een nieuwe zwangerschap, eerder als een verlengde van mijn eerste.
Leven als een 80-jarige
Met achttien weken werd ik met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Het leek er even op dat ik weer zou bevallen, omdat ze op de echo een verkorte baarmoedermond zagen. Dat kon leiden tot ontsluiting als er niet ingegrepen zou worden. Gelukkig kon ik op tijd geopereerd worden en kreeg ik een cerclage. Dat is een soort bandje om de baarmoederhals dat ervoor zorgt dat deze baby niet ook te vroeg geboren wordt. Ik mocht naar huis en kreeg het advies om te leven als een tachtigjarige. Veel liggen, zitten, niet te veel lopen of staan. Geen huishoudelijke klusjes.
Ook lezen: Prematuur geboren baby's: alles wat je moet weten
Uren knutselen
In de eerste weken kwamen de muren op me af. In bed huilde ik veel om alles wat er in korte tijd gebeurd was. Maar na twee weken besloot ik: dit werkt niet. Ik kan er maar beter het beste van maken. Op Instagram zag ik kleurige regenboogjes van wol. Die kan ik ook maken, bedacht ik. Een vriendin rolde me in mijn rolstoel door de hobbywinkel zodat ik alle benodigdheden kon kopen, en vanaf dat moment had ik een project. Ik zit soms uren aan tafel te knutselen. De tijd vliegt terwijl ik met vilt, kralen en belletjes in de weer ben.
Cadeau van Kees
Ik telde de dagen af totdat ik 24 weken zwanger was. Nu ik dat moment gepasseerd ben, kan ik veel meer genieten van de nieuwe baby in mijn buik. We krijgen weer een jongetje en dat voelt als een cadeautje van Kees. Tim en ik eten elke donderdag taart. Dan ben ik weer een week verder in mijn zwangerschap en dat vieren we.
Non-stop knuffelen
De kans dat deze baby, ondanks de cerclage, vroeg geboren wordt, is groot. Maar we willen natuurlijk dat hij zo lang mogelijk blijft zitten. Voor mij was de 28-weken-grens belangrijk en daar ben ik overheen! Ik voel me goed en heb zin in onze baby. Hij mag huilen, poepen en jengelen wat hij wil: als ik hem maar gezond in mijn armen kan nemen. Ik hoop dat ons kindje geen couveusebaby wordt, zodat ik hem meteen helemaal suf kan knuffelen.'
Meer weten over het verhaal van Kees, Birgit en Tim en benieuwd hoe het nu met hen gaat? Kijk dan op bykees.shop
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Albertine Otten, Fotografie: privébeeld Birgit en Tim
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
