Chantals bevallingsverhaal

Chantal (31) is 37 weken en 2 dagen zwanger als blijkt dat de baby niet goed genoeg groeit. De bevalling wordt meteen ingeleid.

‘“We kunnen het ook morgen doen,” zegt de gynaecoloog. Hij heeft ons net verteld dat ons kind moet worden gehaald. De baby groeit niet genoeg, dus de bevalling wordt ingeleid. Ik kijk naar Bob, dan naar het koffertje naast me. “Nee, ik ben er klaar voor,” zeg ik. Vandaag ga ik bevallen.

Lees ook: Wat kun je verwachten bij een ingeleide bevalling?

Ballonuitleg

“We doen nog even een controle,” zegt de verloskundige. Bob en ik zijn inmiddels geïnstalleerd op de kamer. We krijgen een verhaal te horen over het inbrengen van het ballon en hoe de bevalling wordt opgewekt. Ik had toch liever gehad dat het vanzelf begonnen was.

Stomverbaasd

Wat een gewroet daar beneden. Ik zie de verloskundige verbaasd kijken. “Is het zo erg?” vraag ik. “Nee, je hebt al 2 centimeter ontsluiting! Ik ga je vliezen breken.” Jeetje, het is echt begonnen!

Wachten en puffen

Mijn vliezen zijn gebroken. Nu begint het wachten. Ik voel echt he-le-maal niks. Via een infuus krijg ik weeënopwekkers. Jeetje, dat hakt erin. Ik voel meteen een wee opkomen. Alles krampt samen. Ik adem mee. Wegpuffen, hoe ging dat ook alweer?

Beeld: Mirjam Cremer/ Pure life geboortefotografie

Even druk

Bob en ik kletsen tussen de weeën door. Gaat prima zo. Appeltje-eitje. Ik app wat met vriendinnen over een weekendje weg. Ze weten niet eens dat ik hier ben. Een wee. Ik puf hem weg. Ping, nieuw berichtje: “Wie boekt het huisje?” vraagt een van hen. Ik stuur een foto van de ziekenhuiskamer. Eh, willen jullie dat doen? Ik ben éven bezig.

Lees ook: 13 geschikte vakantiebestemmingen met baby

Rust, graag

De druk neemt toe. Ik moet harder puffen. Weg telefoon. Rust aan mijn hoofd. Mijn schoonvader komt binnen. “Oeh, zijn dat nou weeën op die monitor?” vraagt hij geïnteresseerd en slurpt aan zijn koffie. Ik puf. Probeer rustig te blijven. Hij bedoelt het goed, maar ik wil niet kletsen. Laat mij maar met rust.

Veel te snel

De weeën zijn nu echt pittig. Ik kan het nog aan, maar het moet niet lang meer duren. Mijn schoonvader is inmiddels weg. Weer een wee. Ik hang aan de zijkant van het bed. En weer een wee. Help, ik weet het niet meer. Dit gaat zo snel. Ik ga nú bevallen!

Als je volledige ontsluiting hebt en persdrang voelt, is de persfase begonnen: je baby wordt geboren! Hoe lang duurt dit laatste stuk van de bevalling? En hoe gaat persen in z’n werk?

Hoeveel?

Verloskundige erbij, nieuwe controle. Wat zal het zijn, 8 of 9 centimeter? “Je hebt nog maar 4 centimeter ontsluiting,” zegt ze. Nee, dat kan niet. Ik kan niet meer. Geef me een ruggenprik. Nu! Mijn ouders komen binnen, mijn vader schrikt als hij me ziet. Ik had ze net nog aan de telefoon, toen was er nog niks aan de hand. Nu wel. Weeën. Zo veel weeën. Ik kan amper gedag zeggen.

In de rem

Verpleging naast mijn bed. “Je mag een blauw vest aan, we gaan naar de operatiekamer voor de ruggenprik.” Eindelijk. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Laten we gaan, nu! Verloskundige erbij. Bed weer in de rem. Wat zegt ze nou? Gaat het niet door? De hartslag van de baby zakt telkens weg. Eerst kijken en dan beslissen of het een keizersnee wordt. De weeën rammen door. Geef me alsjeblieft pijnstilling, smeek ik. Maar ik krijg niks.

Lees ook: Alles over pijnbestrijding tijdens de bevalling

Paniek in de kamer

Bed terug op z’n plaats. Rustig blijven is nu heel moeilijk. Ze checken hoe diep de baby al ligt. Hoelang duurt het nog? Ik wil naar die ok! “We gaan nergens heen, je hebt volledige ontsluiting.” Het hoofdje is er al bijna uit. Lichte paniek. Mensen rennen met spullen. Hier heeft niemand op gerekend.

Oerkracht

De baby moet eruit. Persen. Oerkracht. Bob kijkt mee. “Goed zo schatje,” hoor ik nog. Ik geef alles. Het hoofdje zakt verder, ik voel het! Diep ademhalen, persen. Alle kracht. Voorover met mijn handen tussen mijn benen. “Geef je handen maar,” zegt de verloskundige. “Pak de baby maar, daar komt hij.”

Huilen en lachen

Wat is dit heftig. Van een ruggenprik willen, naar een baby in mijn handen. Huilen, lachen, ik weet van gekkigheid niet wat ik moet doen. Ineens zie ik het. Een meisje. Bob, het is een meisje! Ik leg haar tegen mijn borst. Onze lieve Romee.’

Naam moeder: Chantal
Naam kind: Romee
Gewicht: 2290 gram
Lengte: 47 centimeter