Het is binnenkort tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn mama was mijn alles. Grappig en gevat. Zacht en zorgzaam. Als er iets was, kon ik haar bellen. Wanneer het uit was met een vriendin bijvoorbeeld. Of als ik even vastliep in het leven.
Lees ook: Kinderboeken over de dood: de mooiste tips per leeftijd
Waardig afscheid
Eind 2013 viel ze vanuit het niets van de fiets. Na onderzoek kwam het nare bericht: twee hersentumoren, niet groter dan twee knikkers. Maar die kleine knikkers zorgden ervoor dat mijn moeder niet meer mijn moeder was. De tumor zorgde voor stemmingswisselingen. De lieve, warme vrouw werd op sommige momenten koud en kil. En ook haar uiterlijk veranderde drastisch. De chemo zorgde ervoor dat ze kaal werd.
En voor mijn moeder was haar haar (iets wat ik heb geërfd) het aller- aller- allerbelangrijkste. Na een half jaar van letterlijk vallen en opstaan was het voor haar genoeg. Het leven, maar vooral het lijden was uitzichtloos. Mama wilde waardig afscheid nemen. Thuis op de bank, met iedereen naast zich die haar lief had, overleed ze.
Lees ook: Rouwverwerking bij kinderen, hoe werkt dat?
Een enorm litteken
Tijd heelt alle wonden, maar het gemis van mijn moeder blijft een enorm litteken. Ze zou een geweldige oma zijn geweest. Eentje die je dag en nacht mocht bellen voor raad. Af en toe zoek ik haar telefoonnummer op en wil ik haar bellen om dingen te vragen als: hoe zorg ik ervoor dat Fiep gaat eten? Koosje heeft gekke uitslag, moet ik naar de dokter? Stopt dat zorgen maken ooit? Maar dan zie ik dat haar telefoonnummer nu gebruikt wordt door iemand anders.
Het leven kan soms keihard zijn. Om haar te eren en nooit te vergeten dragen mijn kinderen haar naam. Toen mijn jongste dochter geboren werd, rolde dikke tranen over mijn wangen. Ik tilde haar omhoog en riep: kijk mam, dit is ze. Wat is ze mooi hè?
Oma Dré
Onze oudste, Koosje Andrea, is nu 4. Ze is heel veel bezig met haar overleden oma. Ik laat haar foto's zien en vertel verhalen over 'oma Dré'. Het is een onderwerp dat mijn dochter niet loslaat. Soms barst Koosje in huilen uit en zegt ze snikkend dat ze haar oma mist. Soms geeft ze mij spontaan een kusje op mijn voorhoofd om te vertellen dat ze het allemaal zo verschrikkelijk voor mij vindt. En soms wijst ze een willekeurige vrouw aan op straat en roept dan dat ze veel op oma Dré lijkt (wat vaak ook nog zo is).
Lees ook: Opvoedcoach Valerie Ritchie over de sociaal-emotionele ontwikkeling van peuters
Spleetje tussen de tanden
Mijn moeder mag dan weg zijn, dankzij mijn dochters voelt het toch alsof ze er nog is. Zo heeft mijn jongste, Fiep, een flinke wipneus. Net als mijn mama en ik. En oma Dré stond bekend om de enorme spleet tussen haar tanden. Zo eentje waarvan ze zelf zei: daar kun je een fiets tussen stallen. Ik heb dat gat tussen mijn tanden ook. Iets wat ik altijd haatte, maar nu met trots draag.
En toen de eerste tandjes bij Koosje doorkwamen, bleek ook zij een spleet te hebben. Ik was door het dolle heen. De tandarts vertelde bij haar eerste bezoek 'dat hij dit probleempje later wel zou verhelpen.' Ik hoop dat Koosje 'het probleempje' voor altijd laat zitten. Want dat kleine spleetje zorgt ervoor dat oma Dré altijd dichtbij is.
Fotografie: Shody Careman
