Eloïses bevallingsverhaal: 'Achter het gordijn stond een team van negen artsen klaar'

'Op eigen verzoek ben ik ingeleid. Met 32 weken zwangerschap werd bij mij namelijk zwangerschapsdiabetes ontdekt en daardoor was ik bang dat de placenta minder goed zou gaan werken.

Ik was 39 weken en 2 dagen in verwachting van Aiden toen ik de ballonkatheter kreeg. Vooraf was ik erg nerveus. Vroeger had ik een spiraal en het plaatsen ervan vond ik heel pijnlijk. Ik was bang dat de ballon ook zo zou voelen, maar het viel mee.

Lees ook: Geen big deal of helse pijn: gynaecoloog legt uit waarom ervaring met plaatsen spiraaltje zo verschillend is

Ontsluiting

De verloskundige voelde bij mij al 1 centimeter ontsluiting. Omdat ik al last had van harde buiken was die ontsluiting voor mij geen grote verrassing. Na het plaatsen van de ballon kreeg ik een CTG. Ik geloof dat ik daar wel anderhalf uur heb gelegen.

Daarna werd ik weer naar huis gestuurd. 'Voel je niet ontmoedigd als de ballon er niet snel vanzelf uitvalt', zei de verpleegkundige nog. 'Het kan even duren.' In de auto op weg naar huis voelde ik opeens een menstruatieachtige pijn, maar het was goed vol te houden.

Regelmatige weeën

Eenmaal thuis, dacht ik wel meteen: ik ga nog lekker mijn haar wassen, nu kan het nog. Maar toen ik onder de douche stond, kreeg ik erge weeën. Dit was veel heftiger dan die menstruatiepijn in de auto. Ik heb snel mijn haar gewassen, mijn vriend Vincent was zo lief om het daarna voor mij te föhnen. 'Misschien moet je wat eten', zei hij tegen mij. Mijn antwoord: 'Nee, ik wil nú terug naar het ziekenhuis.'

De weeën kwamen op dat moment om de drie minuten en duurden ongeveer anderhalve minuut. De weeënapp gaf aan dat het tijd was om een zorgmedewerker te bellen. Ik was in de war. Ik wist wel dat ik weeën kon krijgen na het plaatsen van de ballon, maar niemand had me verteld dat het zo snel zou gaan.

Lees ook: Stacy's bevallingsverhaal: 'Ik had al twee weken ontsluiting'

Opluchting

'Ik ga nog even naar de wc voordat we terug naar het ziekenhuis gaan', zei ik tegen Vincent. Het was heel raar: ik zat op de wc en de pijnlijke weeën verdwenen. Ik was opgelucht dat ik van de pijn af was. Ik had nergens meer last van.

De volgende ochtend viel de ballon er rond 07.15 uur uit. Drie kwartier later zaten we weer in de auto naar het ziekenhuis. Ik vond het spannend, want ik wist nu hoe weeën voelen.

Aan de andere kant vond ik het fijn om in het ziekenhuis te zijn. Ik wist: het gaat nu beginnen. Ook het feit dat ik inmiddels 4 centimeter ontsluiting had, deed me goed.

Buik, billen en rug

Mijn vriend belde mijn moeder, die huisarts is, om te zeggen dat ze kon komen. Ik wilde haar graag bij de bevalling hebben.

Ondertussen kreeg ik weeënopwekkers. De weeën kwamen op een gegeven moment om de twee minuten. Dit keer voelde ik ze rustig opbouwen, maar ik voelde ze opeens op drie plekken in mijn lichaam: in mijn buik, billen en rug.

Ik kon de pijn niet goed aan. Ik wilde het in eerste instantie zonder ruggenprik proberen, maar ik had op dit moment toch echt te veel pijn. Dat ik nog steeds 4 centimeter ontsluiting had, was daarnaast voor mij heel demotiverend.

Ruggenprik

Na twee mislukte pogingen zat de ruggenprik er eindelijk goed in. Ik kreeg een walking epidural, want ik wilde geen katheter en wilde nog kunnen rondlopen. In mijn buik en rug voelde ik niks meer, maar nog wel in mijn billen zodat ik nog naar de wc kon.

Na het plaatsen van de ruggenprik kreeg ik overal jeuk en werd ik misselijk. De misselijkheid nam na een half uur gelukkig af, maar maakte na een uur wel plaats voor persdrang. Binnen een uur was ik van 4 centimeter ontsluiting naar 9,5 centimeter ontsluiting gegaan! Ik was blij, want ik dacht dat ik er bijna was.

Persen

Ik voelde veel druk, dus ik mocht gaan persen. Dat heb ik een uur lang gedaan. De baby kreeg een schedelelektrode zodat zijn hartslag beter gemonitord kon worden. In mijn bevalplan stond dat ik dat liever niet wilde, maar nu wist ik dat het beter voor hem was.

De hartslag van de baby ging steeds omhoog. Vincent en ik waren bezorgd en ik zag dat mijn moeder gestrest was. Als huisarts wist ze dat het niet zo moest gaan.

Lees ook: Bethany's bevallingsverhaal: 'Ik hoor zijn hartslag versnellen en vertragen en denk: dit haalt hij niet'

Knip

Met een spiegel lieten ze mij zien dat het hoofdje er al bijna was. Dat was motiverend, maar ik dacht tegelijkertijd ook: dat hele lijf moet er nog uit. De verloskundige stelde me gerust: 'Als zijn hoofd er eenmaal is, is de rest van zijn lichaam er binnen twee seconden.'

Ik kreeg een knip, daar voelde ik niets van. Na twee persweeën was Aidens hoofd eruit, maar de rest van zijn lichaam bleef zitten. Ik snapte het niet. Ze hadden toch gezegd binnen twee seconden?

Lees ook: Eén op de vijf vrouwen krijgt een 'knip' bij de bevalling, maar is dat echt nodig?

Kinderarts

De verloskundige trok aan de baby's hoofd en ik kan me herinneren dat ik keihard aan het schreeuwen was. Het deed allemaal verschrikkelijk veel pijn.

De verloskundige liep de kamer uit om te bellen. Ik heb niet meegekregen wat er werd gezegd, maar mijn moeder hoorde de dokter aan iemand vragen of de kinderarts er al was. Achter het gordijn stond blijkbaar een team van negen dokters klaar. Mijn moeder schrok zich rot, ik wist van niets.

Blauw

Aiden werd geboren. Mijn moeder zag hem blauw uit mij komen. De navelstreng werd meteen doorgeknipt, terwijl Vincent dat eigenlijk wilde doen.

Het ging allemaal erg snel. Aiden werd meegenomen naar de artsen achter het gordijn. Dat gordijn ging open en toen zag ik al die mensen staan. Ik was bezorgd, maar gelukkig hoorde ik Aiden huilen. Dat stelde me een beetje gerust.

Lees ook: Annes bevallingsverhaal: 'De navelstreng zat twee keer om zijn nek'

Duim omhoog

Een van de artsen stak zijn duim omhoog naar me, terwijl de verloskundige de placenta verwijderde. Ik weet nog dat ik dacht: die duim zal wel een goed teken zijn. Maar het duurde voor mijn gevoel allemaal erg lang. Na vijf minuten mocht Aiden eindelijk naar mij en Vincent. Alles was goed met hem.

Wat we toen niet wisten, is dat Aiden vastzat omdat hij in mijn buik zijn handjes voor zijn gezicht hield. Zo lag hij ook altijd tijdens de echo's. Toen vonden we het schattig, maar tijdens de bevalling was dat niet handig. Hij zette zichzelf namelijk klem omdat zijn ellebogen naar buiten stonden.

Aiden is nu 1 maand oud en hij ligt nog steeds vaak met zijn handjes voor zijn gezicht. Net als bij de echo's vinden we dat nu weer schattig.'