Lees ook: Signalen die kunnen wijzen op een mommy burn-out
Geen roze wolk
'Mijn eerste jaar als moeder was geen pretje. Na een hobbelig ivf-traject was daar dan eindelijk een wolk van een baby. Maar die roze wolk waar iedereen het over heeft, heb ik niet gezien. Niet alleen was de bevalling traumatisch, Bovi kreeg een hersenvliesontsteking toen hij zeven weken was en heeft moeten vechten voor zijn leven. Nog altijd zie ik voor me hoe hij aan al die slangetjes lag.
Ik was constant in paniek en betwijfelde of ik wel was weggelegd voor het moederschap. Ik zit inmiddels beter in mijn vel, maar het voelt nog wel alsof ik deze periode van me af moet schudden. Of misschien zoek ik een excuus om te gaan. Hoe dan ook: ik geef mezelf een twaalfdaagse reis naar Bali cadeau. Ik ga een vriendin opzoeken die daar woont. Zonder kind, zonder mijn vriend.
Lees ook: Laura kreeg een baby van haar Turkse vakantieliefde
Zónder baby?
Mijn collega's kijken me aan alsof ik zojuist heb gezegd dat ik mijn huis en al mijn bezittingen heb verkocht en onder een brug ga wonen. "Hoe lang zeg je? Twáálf dagen! Red je dat, zonder je baby? Dat zou ik niet volhouden, hoor. Maar ja," wuift de een weg als ze mijn beteuterde gezicht ziet. "Je kunt natuurlijk wel lekker uitslapen." Een andere collega valt haar bij. "Mijn man en ik hebben ons kind zelfs eerder opgehaald bij oma toen we een weekend weg waren samen. We vonden er niks aan met z'n tweeën."
De toon is gezet. Blijkbaar vindt iedereen er wat van. Van mijn vakantie, zonder man en kind. En dat mag. Ik ga zelf ondervinden wat ík ervan vind. Oké, ik ben moeder. Maar ik ben ook nog steeds iemand met een passie voor reizen. Ik heb de afgelopen jaren meer dan zestig landen bezocht. Wie zegt dat ik dat nu niet meer kan doen? Natuurlijk, een halfjaar met mijn rugzak door India zal ik niet zo gauw meer doen, maar ik hou van avontuur. Dat is niet ineens veranderd nu ik een kind heb. Ik voel dat de kritische opmerkingen een averechts effect hebben. Hoe verbaasder mensen zijn, hoe meer ik me gesterkt voel in mijn beslissing: dit ga ik doen!
Lees ook: Jessica en Jeroen zeilen met hun twee peuters rond de wereld
Non-stop kletsen
"You have to breathe…" Ik sta dubbelgevouwen met mijn hoofd ergens tussen mijn benen en moet mijn nek ontspannen, maar blijkbaar ook nog ademhalen. Hoewel zwaar is deze yoga-sessie ook fijn. Rust en gewoon even me, myself and I.
Met mijn vriendin bezoek ik het strand, we huren scooters en crossen het eiland over en we drinken wijn op haar veranda bij zonsondergang. Non-stop kletsen we bij. En dat kan ook, want er is geen dreumes die ik vanuit mijn ooghoeken in de gaten moet houden. Dat voelt fijn, even geen verantwoordelijkheid, maar op een bepaalde manier ook gek. Ik mis iets.
Schuldgevoel
Op het houten dressoir naast het bed staat een babyfoon, voor vrienden met eventuele baby's die langskomen. Meteen denk ik aan het thuisfront en ik voel me schuldig dat ik míjn baby heb thuisgelaten. Ik laat me op het bed vallen en scrol op mijn telefoon door mijn foto's. Bovi lacht, Bovi huilt. Een filmpje met mijn vriend. Hoe mooi het hier ook is, als ik een wens mocht doen, zou ik bij mijn mannen willen zijn.
Ik pak mijn kruiswoordpuzzelboekje erbij en maak dwars over een puzzel een kalender, zodat ik elke dag een kruisje kan zetten. Mijn moeder maakte er vroeger ook een voor mij als ze met mijn vader een week ging skiën en ik bij mijn tante logeerde. Elke dag mocht ik dan een kruisje zetten. De highlight van de dag. Net als voor mij nu. Ik kan er drie doorstrepen, zo weinig nog maar?
Verlaten
De dagen kruipen voorbij, continu ben ik me bewust van het feit dat ik niet compleet ben. En welke collega zei dat ik kon uitslapen? Bovi is dan wel niet bij me, zijn ritme is dat wel. Elke ochtend ben ik vroeg wakker. Maar 's avonds lukt het niet om te slapen. Ik wil niet huilen, want ik ben bang dat de kraan dan opengaat en er geen houden meer aan is. Ik draai me op mijn zij, maar kan m'n draai niet vinden.
Mijn hart breekt in duizend stukjes als ik me bedenk dat Bovi misschien wel denkt dat ik hem verlaten heb. 'Nee hoor, hij mist je niet, hij heeft de grootste lol,' appt mijn vriend als ik dat stuur. Ik ben blij, maar ook een tikkeltje teleurgesteld. Alsof hij dat voelt, typt hij: 'Maak je maar geen zorgen, genieten, jij.'
Lees ook: Alles over heimwee bij kinderen
De moederknop
Op mijn laatste vakantiedag lijkt het alsof ik lichter ben. Bovi voelt ver weg, maar ook dichtbij. Moeilijk uit te leggen, maar de liefde voelt sterk. Ik voel me meer in balans. En zonder zweverig te klinken, misschien zelfs zen. Aan de hemel kleven witte wolken, het lijken Hollandse schapenwolken. Ik laat mijn blik over de eindeloze zee glijden, en dan opeens geven dolfijnen een kleine show.
Meteen denk ik aan Bovi, die dit geweldig had gevonden. Blijkbaar kan ik die moederknop toch niet zo makkelijk uitzetten als ik dacht. En daar ben ik blij om. Ik ben opgelucht dat ik die moedergevoelens wél heb, op mijn eigen manier. Ik ben gewoon een moeder! Of ik heb genoten van mijn reis? Ja! Of ik mijn kind en man miste? Ja, heel erg! Of ik het nog een keer doe? Nee. Oké, misschien een weekendje weg dan.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
