Sofies bevallingsverhaal: 'Onderweg naar het ziekenhuis krijg ik persweeën'

'Op 30 december krijg ik lichte weeën en moet ik naar het ziekenhuis voor een check. Ik woon in België en daar is het de gewoonte dat je in het ziekenhuis bevalt. Bovendien is mijn eerste zoon geboren met een keizersnede dus heb ik niet veel opties, en daardoor weinig verwachtingen.

Rustig aan

In het ziekenhuis geven ze aan dat er nog niets aan de hand is en dat ik weer naar huis kan. Eenmaal thuis bestel ik eten voor oudejaarsavond en ga op tijd naar bed.

De volgende ochtend zijn mijn man en zoons (3 en 8 jaar) al beneden als ik wakker word. Opeens voel ik een knak. Ik sta op en zie (en voel) dat mijn vliezen zijn gebroken. Ik vraag mijn man om alle spullen te pakken, maar zeg dat hij rustig aan kan doen. Geen reden tot paniek.

Lees ook: Wat je moet weten over vruchtwater

Toch paniek

Nog geen vijf minuten later krijg ik harde weeën en weet ik even niet waar ik het zoeken moet. Mijn zoons kijken me met lichte paniek in hun ogen aan, en ik probeer ze gerust te stellen door rustig onder de douche te stappen, maar merk dat dat amper gaat. Oké, nu is er wel paniek.

Mijn man belt mijn schoonmoeder en zij geeft aan in de supermarkt te staan en er over twintig minuten te kunnen zijn. ,,Nee, je moet nú komen", roept mijn man. Binnen een paar minuten staat ze voor de deur met mijn schoonzus en vraagt of ze een ambulance moet bellen. Ik geef aan dat ik me nog wel red en samen stappen we in de auto.

Stop met persen!

Het is zo'n 25 minuten rijden naar het ziekenhuis, maar halverwege krijg ik persweeën. Mijn man belt snel de ambulance. Ondertussen roept mijn schoonmoeder dat ik moet stoppen met persen, maar dat lukt me niet. Het oerinstinct neemt me volledig over. Hoe gek het ook voelt om je broek uit te doen in de auto terwijl je naast je schoonmoeder zit, ik heb geen andere keuze. En dan voel ik een hoofdje.

Mijn schoonmoeder scheurt de parkeerplaats van een bedrijf op. Ondertussen komt er een beveiliger aan die vraagt of we de auto ergens anders kunnen parkeren, waarop mijn man rustig antwoordt: ,,Excuus, ze is aan het bevallen". Met de volgende wee wordt onze dochter geboren, in de handen van mijn man.

Lees ook: Persen tijdens de bevalling: hoe gaat dat?

Naar het ziekenhuis voor de placenta

Tien minuten later is diezelfde parkeerplaats gevuld met ambulances. Ondertussen is de placenta nog niet 'geboren', dus moet ik naar het ziekenhuis om daar alsnog de placenta eruit te persen. En eerlijk, dat doet veel meer pijn dan de rest van de bevalling.

Een aantal uur later mag ik naar huis en realiseer ik me hoeveel geluk we hebben gehad. De navelstreng zat gelukkig niet om haar nek en alles ging zo soepel. Terug thuis halen we het bestelde eten op en vieren we vervroegd oudejaarsavond. Het voelt onwerkelijk en speciaal om dat plotseling met z'n vijven te doen.

Lees ook: Vluchttas voor de bevalling, wat moet erin?

Een aantal dagen later ontvangen we een kaart en kraamcadeau van het bedrijf van de parkeerplaats waar onze Neva is geboren. Neva's geboorte is niet alleen voor ons memorabel, ook voor een hoop anderen.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.