Marinthe en Niels wisten dat hun kinderwens niet eenvoudig vervuld zou worden. Marinthe heeft PCOS en uit medische onderzoeken bleek dat ook de zaadkwaliteit van Niels niet optimaal was. Na diverse tegenslagen, twee mislukte iui-pogingen en wisselen van ziekenhuis, stapten ze over op ivf/icsi. Op 6 januari 2024 werd een embryo teruggeplaatst. Tien dagen later testte Marinthe positief. 'Ik kon het écht niet geloven', vertelt ze.
Meer lezen over: Vergoeding vruchtbaarheidsbehandelingen (ivf en icsi)
Verrassing: een eeneiige drieling
Een nacht voor de eerste echo droomde Marinthe dat ze zwanger was van een tweeling. Maar op de echo zagen ze drie kloppende hartjes. 'Ik werd helemaal draaierig en wist niet of ik moest lachen of huilen. Dit kon toch niet? Er was maar één embryo teruggeplaatst.' Ondanks alle onzekerheid voelen ze allebei ook direct heel veel liefde voor de drie kinderen. Tegelijkertijd voelde ik meteen: dit is ons lot.'
Omdat drielingzwangerschappen risicovol zijn, werd de zwangerschap direct medisch begeleid. De eerste gesprekken met artsen waren zwaar. 'We kregen zelfs de optie om een of twee baby's te laten weghalen', vertelt Marinthe. 'Dat was voor ons geen optie. We gingen voor alle drie.'
Op 2 april kregen ze slecht nieuws: er was een dreigende TTS; een van de baby's kreeg te weinig bloed en vruchtwater, terwijl een ander te veel kreeg. Marinthe werd doorgestuurd naar het LUMC voor gespecialiseerde zorg. De situatie leek te stabiliseren, maar kort daarna kreeg ze opnieuw klachten. Haar buik groeide ineens snel, ze kon nauwelijks eten en had vreselijke buikpijn. De TTS was terug.
Lees ook: Alles over het tweelingtransfusiesyndroom (TTS)
Een ongelofelijk verdriet
Een paar weken later werd de situatie kritiek. 'De artsen stonden met hun rug tegen de muur', zegt Marinthe. 'Als we niets deden, zouden alle drie de baby's overlijden.' Tijdens een spoedoperatie werd de placenta opgesplitst, zodat ieder kind een eigen deel kreeg. Maar tijdens de ingreep bleek dat baby B, Mace, het niet redde. Zijn navelstreng werd gelaserd om de andere twee te redden. 'Mace gaf zijn leven voor zijn broertjes', vertelt ze.
De dagen na het verlies van Mace waren zwaar. Er volgde een echo om te kijken of Lio en Dani het wel hadden gered en ook de eerste twee weken erna waren cruciaal, omdat er nog steeds een kans op overlijden of ernstige hersenschade was. Gelukkig bleven Lio en Dani groeien. 'Ik was verdoofd. Er was geen tijd om stil te staan bij het verlies, want ik moest door voor mijn andere twee kinderen.'
De bevalling en het afscheid
Bij 29 weken braken haar vliezen. Ze hoopte de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken, maar na negen dagen in het ziekenhuis en een 36 uur durende bevalling, werden Lio, Mace en Dani geboren. Lio en Dani werden direct naar de nicu gebracht, terwijl Mace met de watermethode werd bewaard, zodat ze later afscheid konden nemen. 'Het was onwerkelijk', zegt Marinthe. 'Ik voelde zoveel liefde en verdriet tegelijk.'
Lio en Dani kon ze pas na vier uur zien, maar Mace mocht ze meteen vasthouden. 'Hij was ontzettend mooi en had een heel tevreden gezichtje.' Een dag later hadden ze via Stichting Still een fotoshoot, een laatste moment met de drie broertjes samen. 'Het was hartverscheurend en zo confronterend', vertelt Marinthe geëmotioneerd.
Blijft dichtbij
Lio en Dani verbleven wekenlang in het ziekenhuis. 'We leefden op de couveuseafdeling', zegt Marinthe. Ondertussen moest er ook nog een uitvaart geregeld worden. 'Gelukkig nam een fijne uitvaartondernemer ons alles uit handen.'
Ondanks het immense verdriet deden Dani en Lio het goed. Dani mocht op 5 september naar huis en vier dagen later volgde Lio. 'De jongens worden nog goed in de gaten gehouden, maar het gaat heel erg goed met ze', glimlacht ze. 'Dat geeft me rust, omdat ze in hun vroege leventje al zoveel hebben meegemaakt.' Toch blijft het verdriet van Mace dichtbij. 'Ik vraag me altijd af hoe hij zou zijn geweest. Maar als ik de jongens hoor lachen, weet ik dat Mace daar ook bij is.'
Afscheid van een toekomst
Marinthe deelt haar verhaal open op Instagram. 'Soms zeggen mensen: 'Je hebt er toch nog twee over?' Dat doet pijn. Natuurlijk zijn we zo blij met deze twee jongens, maar we zijn ook een kind verloren.' Ze geniet ontzettend van het moederschap, maar het voelt voor haar iedere dag nog onwerkelijk na alles wat ze hebben meegemaakt. 'Je neemt geen afscheid van een verleden, maar van een toekomst. Maar liefde stopt niet, ook niet door verlies.'
Met gemengde gevoelens kijkt ze naar de toekomst. 'Natuurlijk met veel hoop en liefde omdat we Lio en Dani zien opgroeien, maar ook met een altijd aanwezige leegte. Mace hoort er voor altijd bij.'
Wil je Marinthe volgen? Dat kan via Instagram @mamarinthestriplets.
