Even voorstellen: Kimberley Jansen van Koten (36, pedagogisch medewerker in de kinderopvang) is getrouwd met Thorvald Jansen (45, applicatiespecialist bij Jacobs Douwe Egberts). Samen hebben ze dochter Milah-Lynne (6) en zoon Rychano-Jae (7 maanden).
Kimberley: 'We hadden nooit gedacht dat we nog een tweede kind zouden krijgen. Dat er toch gezinsuitbreiding kwam, is voor ons een groot cadeau. We willen niet dat Rychano-Jae het eerste jaar naar de kinderopvang gaat. Wij vinden het zonde van het geld om onze baby te laten verzorgen door een pedagogisch specialist.
Een kleine baby slaapt ontzettend veel en wordt op de opvang vooral gevoed, geknuffeld, dan even spelen en weer in bed gelegd. De pm'ers zouden maar weinig om handen hebben als ze een baby zoals onze Rychano-Jae hebben die overdag goed slaapt.
Lees ook: Slaapschema baby per maand
Dochter bleef maar huilen
Dat het ook heel anders kan zijn, weten wij maar al te goed. Onze dochter Milah-Lynne was een huilbaby, zeven maanden lang heeft ze alleen maar gehuild. Ze bleek verborgen reflux te hebben. Hierdoor was het eerste jaar behoorlijk pittig voor ons. We zijn heel vaak bij de huisarts geweest.
We kregen geen doorverwijzing, omdat 'een baby nu eenmaal veel huilt', aldus de huisarts. Die periode pleegde roofbouw op mijn lichaam. Ik sliep zelfs met haar in een draagdoek, als ze maar heel even niet huilde. Hierdoor was het mentaal ook uitputtend.
Lees ook: Huilbaby: hoe ga je ermee om?
We hebben door alles lang getwijfeld of we nog een tweede kind wilden. Daarbij moet het je ook gegund zijn. Ik kan zelf moeilijk zwanger raken want ik heb non-PCOS (artsen onderscheiden verschillende typen PCOS, niet alle patiënten hebben dezelfde symptomen). Toen we het probeerden lukte het niet. Jaren later stelde mijn man voor om het toch nog een keer te proberen en opnieuw onder begeleiding van het ziekenhuis en ja hoor, na twee maanden was het raak.
Sporten op zolder
Thorvald werkt vijf dagen in de week en heeft één dag in de week ouderschapsverlof tot het einde van het jaar. Ik werk zelf drie dagen per week in de kinderopvang met om de week één dag ouderschapsverlof. Als ik een vroege dienst heb, dan sta ik om 05.30 uur op, bij een late dienst om 06.00 uur. Mijn dag begint met twintig minuten sporten op mijn crosstrainer. Dan word ik rustig wakker en heb ik gelijk een moment voor mezelf.
Als ik om 07.00 uur begin met werken, brengt mijn man onze dochter naar school. Onze zoon is een dag in de week bij mijn moeder en zou ook een dag bij mijn schoonmoeder zijn, maar dat staat even op een laag pitje vanwege haar gezondheid. Gelukkig werkt mijn man vaak thuis en slaapt de baby veel waardoor Thorvald zorg en werk kan combineren. Ik ben blij dat we dit jaar geen kinderopvang nodig hebben en de opvang in het gezin kunnen regelen.
Lees ook: Ouderschapsverlof: dit zijn je rechten
Avondrituelen verdelen we
De ene keer brengt mijn man onze dochter naar bed terwijl ik onze zoon voed. De volgende dag ruilen we om. De kinderen liggen tussen 19.00 en 19.45 uur in bed. Daarna hebben we de avond voor onszelf. Mijn man tennist twee avonden per week en als hij thuis is ga ik wandelen of skeeleren. Af en toe komt onze dochter 's avond naar beneden omdat ze niet kan slapen, maar dit gebeurt vrijwel nooit. Onze jongste slaapt heerlijk door, dus we hebben geen gebroken nachten meer.
Onze dochter van 6 jaar krijgt maximaal twee boterhammen in de ochtend en drie in de middag. Als ze dan nog trek heeft, kan ze fruit eten en natuurlijk af en toe iets om te snacken. Als het aan haar lag, dan zou ze een half brood opeten; ze kent geen grens en kan zich overeten. Ze heeft een halfuur schermtijd per dag, maar af en toe zien we een halfuur extra door de vingers. Bedtijden zijn strikt omdat we weten dat ze anders de volgende dag niet de gezelligste is.
Zelf vermaken en huilen mag
Ik vind het belangrijk dat kinderen zichzelf kunnen vermaken. Natuurlijk ben ik er voor ze en doen we samen dingen, maar niet de hele dag. Dat zie ik geregeld terug in mijn werk: veel kinderen kunnen zichzelf niet vermaken omdat ze de hele dag door worden vermaakt of bij de eerste traan worden opgepakt. Een kind mag zijn emoties tonen en af en toe alleen spelen hoort er zeker bij.
Lees ook: Karin zoekt uit: 'Waarom kan mijn ene kind wel zelfstandig spelen en mijn andere kind niet?'
Wat ik ook zie op het kinderdagverblijf is dat kinderen tegenwoordig niet mogen huilen; ze worden gelijk opgepakt en getroost. Zo leren ze niet omgaan met hun emoties. Alles moet de hele dag door blij en fijn zijn. Daar krijg je verwende kinderen van.
Ze leren niet zichzelf te troosten en bij de kinderopvang krijg je ze vrijwel alleen stil door ze op te pakken en te troosten. Dat vind ik zorgelijk. Als mijn zoon 's nachts huilt, kijk ik op de camera of het goed gaat. Soms laat ik hem even huilen en valt hij vanzelf weer in slaap. Lukt dat niet, dan troost ik hem op zijn kamer tot hij rustig wordt, leg ik hem weer in zijn bed en dan slaapt hij verder.'
Wil je ook geïnterviewd worden voor deze rubriek? Meld je aan via oproep@oudersvannu.nl
